Francisco González Mingeuz vloog twee maanden geleden over naar Nederland om te hockeyen bij HCGR. Om te keepen, om precies te zijn. Na lang gehockeyd te hebben in Argentinië besloot het jonge talent ergens anders ervaring op te doen. Zijn eerste stop: Rijen. Hoelang blijft hij bij Hockeyclub Gilze-Rijen, waarom kwam hij hier naartoe en wat zijn zijn dromen?
Door Annabelle Zwarter
De regen kletterde tegen de ramen toen Francisco hier aankwam. Een goede eerste indruk. “In mijn land was het op dat moment 40 graden, maar in mijn nieuwe land stormde het. Dat was gek.” Storm Eunice raasde over Gilze en Rijen. In Argentinië worden hockeywedstrijden afgelast als het weer niet meezit, denk aan regen of wind. In Nederland niet. Zelfs tijdens storm Eunice werd er gespeeld, met Francisco als keeper. En daar hield zijn verbazing niet op. Drop blijkt hij niet lekker te vinden, hij had nog nooit ijs op een hockeyveld zien liggen en Nederlanders zijn vriendelijker dan hij had verwacht.
Teams call naar Argentinië
“Ik wilde al heel lang graag naar Europa komen om hockey te spelen”, vertelt Francisco. Wat ook wel logisch is, zijn oudere broer emigreerde ook naar Europa voor deze mooie sport. “Ik wilde een hoger niveau behalen. Mijn beste vriend verhuisde naar Tilburg en ik heb vanuit Argentinië veel contact gehad. Hij heeft me gekoppeld aan HCGR.”
“En voor we het wisten zaten we met z’n allen in een Teams-meeting”, lacht Francisco’s coach hardop. “We moesten natuurlijk wel even eerst bellen met Francisco. Wij wisten namelijk niet hoe serieus het aanbod was en we wilden graag kennismaken.” En dat deden ze. Drie weken later zat Francisco in het vliegtuig naar Nederland. “In Argentinië bestaan de hockeytrainingen vooral uit fitness, met de focus op conditie. Hier in Nederland train je veel meer elementen. Zo doe je hier veel oefeningen en speel je oefenwedstrijden.” Genoeg redenen voor Francisco om een enkeltje naar Schiphol te boeken.
HCGR-familie
Francisco is er zeker van dat hij hier beter af is dan in Argentinië. “Hier in Nederland voelt een hockeyteam als familie. Dat heb ik in Argentinië nooit zo gevoeld”, vertelt de jongen. Toen Francisco hier aankwam zou hij gelijk aan de slag gaan met keepen. Maar tegen zijn verwachtingen in werd zijn eerste training afgelast door storm Eunice, die toen op zijn hoogtepunt was. Daar zat hij dan, te balen in zijn nieuwe woning. Totdat hij werd opgebeld door Thijs Salomonster. “Dat is onze teamcaptain. Hij belde me of ik zin had om mee een biertje te drinken in de kroeg.” En dat zette goed de toon voor Francisco. “Ik beschouw ze echt als mijn familie ja.”
Zonder hockey
Op 15 februari had Francisco een jaar verkering met zijn vriendin. Zij woont nog in Argentinië. Ook mist Francisco zijn familie en het weer in Nederland werkt vaak niet mee. Allemaal dingen die de eerste maand zwaar maakten. Gelukkig heeft hij buiten de trainingen een nieuwe afleiding gevonden, werken in een sportwinkel. “Daar kan ik met mensen kletsen en leer ik beter Engels en Nederlands praten.”
Als Francisco niet bezig is met werk, is hij te vinden op het hockeyveld of speelt hij Playstation. Zonder hockey heeft hij niets, zegt hij. “Ik was zeven jaar toen ik begon met hockey en het heeft me zo geholpen. Ik weet dat elk kind de droom heeft om professioneel te worden in zijn sport, maar daar gaat het niet eens om. Het belangrijkste is natuurlijk dat je uit je comfortzone komt en dat je doet wat je geweldig vind. Uiteraard ben ik hier naartoe gekomen om professional te worden. Maar als dat niet lukt heb ik het ieder geval geprobeerd. Daar gaat het om.”
De droom
Francisco vliegt na de zomer terug om zijn studie in Argentinië af te maken. Dan kan hij zijn vriendin weer zien, maar kan hij ook alles afsluiten in Argentinië. Hij wil namelijk in Nederland blijven. “Misschien krijg ik mijn vriendin ook wel mee hier naar toe”, glimlacht hij. “That’s the dream.” Zijn coach weet wel wat de plannen zijn voor Francisco. “Voor nu blijft hij bij HCGR, maar het is de bedoeling dat hij door gaat stromen naar een hoger niveau. Dan kan hij bijvoorbeeld aansluiten in Berkel-Enschot of in Nijmegen.”
